Jesteśmy maszynami do produkcji kwasów

Wiele osób ma przed oczami te okropne sceny z filmów kryminalnych, w których przestępca próbuje się pozbyć ciała, polewając je w wannie kwasem.

Niewiele jednak osób wie, że te agresywne produkty, takie jak kwas solny, fosforowy lub siarkowy, nie występują wyłącznie w szarych, hermetycznych butelkach zabezpieczonych specjalną zawleczką.

Ty sam wytwarzasz groźne kwasy

Twój organizm wytwarza je ciągle, i to w wielkich ilościach!

• Jedząc zwykłą sól stołową, w rzeczywistości spożywasz chlorek sodu, który stymuluje wytwarzanie kwasu solnego w organizmie!
• Rafinowane produkty zbożowe (białe pieczywo, biały ryż, makaron pszenny) zawierają mnóstwo siarki i sprzyjają wytwarzaniu kwasu siarkowego!
• Z mięsem i serami spożywasz fosfor, który sprzyja wytwarzaniu kwasu fosforowego!

Wszystkie te kwasy powinny nas rozpuszczać od środka.

Natura jednak zadbała o to.

Na szczęście istnieją substancje alkaliczne (zasadowe), które neutralizują kwasy.

Owoce i warzywa, świeże lub suszone, warzywa strączkowe, skrobiowe i bulwy (ziemniaki) zawierają wodorowęglany i potas, którym zawdzięczają to alkalizujące działanie.

Rtęć, PCB, ołów… Czy powinniśmy zrezygnować z jedzenia ryb?

Nasze mamy i babcie zachęcały nas do jedzenia ryb, tłumacząc, że są zdrowe, bo zawierają dużo fosforu.

Kiedyś sądzono, że to fosfor sprawia, że umysł dzieci staje się błyskotliwy i… że dzięki temu będą one dostawały dobre oceny w szkole.

Dziś wiadomo, że to nieprawda.

Im więcej fosforu, tym większe… ryzyko zgonu(1).

Ale ryby są bardzo zdrowe z innych powodów: spożywanie ryb raz w tygodniu zmniejsza ryzyko śmierci z powodu incydentu sercowo-naczyniowego o 15%; wydaje się też, że zmniejsza ryzyko zachorowania na raka i chorobę Alzheimera(2). Te zalety ze spożywania ryb związane są z tym, iż są one cennym źródłem białka jodu, selenu, witamin i przede wszystkim, w przypadku ryb tłustych – kwasów tłuszczowych omega-3.

Omega-3 to kwasy tłuszczowe, które nadają ścianom naszych komórek elastyczności, zapewniają płynność krwi, utrzymują w dobrym stanie Twoje tętnice i oczy (siatkówka) oraz Twój układ nerwowy. Mają ogromny wpływ na Twoje zdolności umysłowe.

We współczesnej żywności występują bardzo rzadko, zaś ich głównym źródłem są tłuste ryby: łosoś, sardynki, sardele, makrele, śledzie.

Osobiście zalecam (nieustannie!) systematyczne spożywanie tłustych ryb ze względu na ich zawartość kwasów omega-3.

Niestety, ostatnie wiadomości znad morza są złe, bardzo złe.

Szokująca prawda o „świeżym” pieczywie z supermarketów

„Ciepłe”, „chrupiące”,  „prosto z pieca” – to trzy najważniejsze hasła mające zachęcić klientów do kupowania pieczywa w supermarketach. Niestety w większości przypadków taki „chleb z pieca” to specjalnie mrożona masa, która najpierw czeka pół roku w magazynie, a dopiero potem trafia do pieczenia. A z czego jest produkowana?

L-cysteina – magiczna substancja

Czytając etykietę na opakowaniu pieczywa, znajdziemy tam składnik o nazwie L-cysteina (E920). Jest to aminokwas, który dodaje się do mąki chlebowej, aby ciasto było miękkie i ciągliwe. Substancję tę produkuje się ze zbóż, ale nie jest to tania metoda, więc szukano innego źródła. Szybko okazało się, że L-cysteinę można otrzymać np. z piór kaczek (nie mylić z puchem używanym do produkcji ocieplanych kurtek) albo z jeszcze tańszego odpadu – ludzkich włosów odbieranych z salonów fryzjerskich (ludzkie włosy są jednym z najbogatszych źródeł tego aminokwasu).

Ta ostatnia metoda produkcji jest na tyle efektywna, że w Chinach zaczęto stosować ją na szeroką skalę. Oczywiście fabryki te nie chwalą się tym, jaki proces produkcyjny stosują. Co gorsza, polepszacz z ludzkich włosów trafia również do Europy i bardzo prawdopodobne jest to, że możemy go spotkać właśnie w głęboko mrożonym pieczywie z supermarketów.

Jak produkuje się L-cysteinę? 

Produkcja już od samego początku wygląda obrzydliwie. Najpierw wybiera się ludzkie włosy z zakładów fryzjerskich (albo z ich śmietników), które przeważnie są pełne resztek jedzenia, petów i innych śmieci. Następnie włosy te są ręcznie przebierane z zanieczyszczeń i przewożone do fabryk,

Fascynująca opowieść o królestwie smaków

Czy zdajesz sobie sprawę z niezwykłości aparatu smakowego mieszczącego się w buzi?

Prawdopodobnie nie. Większość z nas je zbyt szybko i na tyle niedbale, że zatraca smak pokarmów, które spożywa. Pod tym względem podobni jesteśmy wówczas do zwierząt.

Ślina zwierząt nie zawiera takich enzymów trawiennych jak ludzka ślina. Poza tym w otworze gębowym zwierząt znajduje się dużo mniej kubków smakowych i z tego powodu nie są one zdolne do rozróżniania tych samych smaków co ludzie. Dlatego nie poświęcają one czasu na delektowanie się jedzeniem, a po prostu je pochłaniają. Ludzie postępują często w taki sam sposób. Kilka szybkich ruchów żuchwą i jedzenie ląduje w brzuchu.

A jednak warto pamiętać, jak wielką rolę odgrywa ta niewielka część ciała, w której łączy się układ oddechowy i pokarmowy. Narząd, o którym mowa, pozwala na oddychanie, smakowanie, żucie, jedzenie, mówienie, gwizdanie, śpiewanie itd.

Kiedy brakuje w nim śliny, pokarmy tracą smak, zęby wypadają, powietrze nie przepływa prawidłowo, jedzenie trafia do niewłaściwego przewodu… Krótko mówiąc, ten niezwykły mechanizm ulega bolesnej dysregulacji.

Wyobraź sobie przez chwilę brak języka. Nie możesz bez niego mówić, jeść, a wszystko, co trafia do Twojej buzi, nie ma smaku. Nie wspominam już o trudnościach z przełykaniem.

A gdyby do tego wszystkiego zabrakło Ci też śliny, to nie przyniesie Ci ulgi nawet nieustanne przyjmowanie płynów.

Zima bez infekcji, dzięki pszczołom

Do najczęstszych infekcji należą: grypa, nieżyt żołądkowo-jelitowy, zapalenie oskrzelików (szczególnie dotyczy to noworodków), przeziębienie, zapalenie oskrzeli, zapalenie ucha, angina itd.

Jak tylko zetkniesz się z jakimś wirusem lub uporczywą bakterią, powtarza się ciągle ten sam schemat: lądujesz w łóżku z gorączką, cieknie Ci z nosa, gardło obłożone. Być może dołącza jeszcze biegunka. Marzysz wtedy tylko o jednym: zostać w ciepłym łóżku i spać. A jeszcze lepiej by było, gdyby mieć przycisk jak w urządzeniach audiowizualnych „szybkiego przewijania do przodu”, aby pominąć cały okres osłabienia i wracania do zdrowia.

Jeszcze trudniej to znieść w sytuacji, jeśli w Twoim najbliższym otoczeniu jest osoba, która nigdy zimą nie choruje. Jej układ odpornościowy pozostaje niezawodny przez 365 dni w roku.

W dodatku ta osoba jest zawsze zrelaksowana, szczęśliwa, wykorzystuje każdy dzień w 100%. I wszyscy jej zazdroszczą tak fenomenalnej formy o każdej porze roku.

Nie, nie ma „recepty” na uniknięcie infekcji. Jednak na wszelki wypadek zapytaj tę osobę, czy przypadkiem nie stosuje propolisu…

Pszczoły: mistrzynie w dziedzinie odporności

Jeśli istnieje jakieś zwierzę, które wie wszystko o odporności, jest nim pszczoła.

Buraki mogą szkodzić zdrowiu

Buraki od dawna uważane są za szalenie zdrowe warzywa. Jest w nich mnóstwo witamin, makro- i mikroelementów (np. jod, cez, żelazo, cynk) oraz kwasów (foliowy, szczawiowy, cytrynowy, jabłkowy) i aminokwasów. A do tego jeszcze błonnik, który stymuluje perystaltykę jelit.

Barszcze, sałaty i soki z buraków są zdrowe dla ludzi z małokrwistością, nadwagą, hipertonią i chronicznymi zatwardzeniami. Przy wszystkich właściwościach buraków lekarze ostrzegają, aby nie przesadzać z ich spożywaniem. Buraki mają bowiem pewne wady, o których nie wolno zapominać.

Nie powinny nadmiernie spożywać buraków osoby chore na cukrzycę. Buraki zawierają wiele cukru, co prowadzi do podwyższenia jego poziomu we krwi. W diecie takich osób buraki powinny się znajdować, ale tylko w niewielkich ilościach.

Skrajnie ostrożni powinni być starsi pacjenci z osteoporozą. Oczyszczający efekt buraków jest na tyle silny, że wypłukuje z organizmu nie tylko toksyny, ale i wapń. Co gorsza, wchodzące w skład buraków substancje przeszkadzają w przyswajaniu tego niezbędnego mikroelementu.

Kolejna grupa ryzyka to osoby z wrzodami, zapaleniem błony żołądka i innymi chorobami układu pokarmowego. Buraki w dowolnej postaci – surowe, gotowane, smażone – drażnią kwasowością organy układu pokarmowego. Miłośnicy medycyny ludowej często wykorzystują sok tego warzywa do walki z kamieniami w nerkach. W rzeczywistości ono nie pomaga, a przeciwnie, zaostrza chorobę ze względu na wchodzący w jego skład kwas szczawiowy.

Nie mogą przesadzać z burakami także osoby z podrażnionymi jelitami, częstymi biegunkami, wzdęciami i innymi niepokojącymi objawami. To warzywo ma właściwości rozluźniające, nie oszczędza osłabionego organizmu.

Ale i zdrowi ludzie nie powinni pić świeżego soku z buraków. Ten modny obecnie napój może doprowadzić do spazmów naczyń krwionośnych. Dietetycy polecają picie soku z buraków, który przez pewien czas stał.

Ostatnia ważna sprawa dotyczy zasad spożywania buraków. Najpierw buraki powinny zostać starannie oczyszczone szczotką. Dopiero wtedy można je obierać i kroić. Zielona część rośliny gromadzi trucizny, wchodzące w skład nawozów oraz obecne w środowisku. Staranna obróbka i umiarkowane spożycie to gwarancja tego, że warzywo przyniesie korzyści, a nie szkody dla zdrowia.

Źródło: pl.SputnikNews.com

Wszyscy pijemy plastik! W wodzie pitnej na całym świecie odkryto mikrowłókna plastiku.

Najnowsze badania wykazały, że w pitnej wodzie na całym świecie znajdują się niewidoczne gołym okiem, plastikowe włókna. Naukowcy z Orb Media przebadali wodę z kilkunastu krajów świata. Okazuje się, że 83% próbek było zanieczyszczonych włóknami z tworzywa sztucznego.

Największy współczynnik skażenia odnotowany został w wodach Stanów Zjednoczonych, gdzie aż 94% próbek zawierało mikrowłókna plastiku. Na kolejnym miejscu uplasował się Liban i Indie, tam zanieczyszczonych jest ponad 80% przebadanych wód. Najczystsza woda wydaje się być w Europie, gdzie skażenie mikrowłóknami wynosi 72%. Jest to tak wiele, że najprawdopodobniej nie sposób znaleźć dziś czystą wodę na Ziemi. Każda z próbek zawierała 500 ml wody. W poszczególnych próbkach naukowcy odkryli średnio od 4,8 włókien w Ameryce, do 1,9 włókien w Europie.

Dotychczasowe badania naukowców skupiały się na badaniu zanieczyszczenia mikrocząsteczkami plastiku wód oceanicznych, teraz okazuje się, że problem dotyczy również wody pitnej.

Dr Sherri Mason z Uniwersytetu Stanu Nowy Jork, jest przerażona wynikami badań. „Mamy wystarczająco dużo danych na temat dzikiej fauny i wpływu plastiku na dziką przyrodę. Jeśli to wpływa na dzikie zwierzęta, to myślimy, że to w jakiś sposób nie wpłynie również na nas?”.